چه نوع سبک های والدگری باعث کمال گرایی در کودکان می شود؟

بعضی والدین توقع کمال گرایی از فرزند خود دارند. آنها فقط موفقیت و نشانگرهای بیرونی آن را می بینند مثل جایزه ها، امتیازات … و  فقط به آنها بها می دهند و دایم نگران این هستند که دیگران چه فکری می کنند. آنها فرزندان خود را انعکاسی از خودشان می بینند پس عزت نفس خود را از موفقیت فرزندشان به دست می آورند.  آنها احساس شرمندگی یا ناکافی بودن می کنند اگر فرزندشان کامل نباشد.

والدین متوقع معمولا به فرزندان خود می گویند که چه کاری بکنند به جای اینکه توجه کنند فرزند آنها چه می خواهد، چه نیازی دارد و چه احساسی دارد. این نوع از والدگری حالت دیکتاتوری دارد.  کودکان باید منطبق با انتظارات والدین عمل کنند وگرنه نتایج منفی برای آنها به همراه خواهد داشت. از نظر آنها موفقیت یک باید هست و هیچ جایی برای شکست و عدم دستور پذیری وجود ندارد. این گونه والدین معمولا از رفتارهای منفعل پرخاشگرانه، دستکاری کردن و و سوء استفاده هیجانی (مثل احمق نامیدن کودک، داد زدن سر او، و…) استفاده می کنند.

آنها همچنین ممکن است از تنبیه فیزیکی و مجازات کردن برای مجبور کردن فرزند خود برای عمل مطابق انتظارات آنها استفاده می کنند. آنها اعتقاد دارند نتایج خشن باعث با انگیزه شدن فرزند آنها برای  تغییر می شود.

مهم ترین آسیبی که والدین متوقع به فرزند خود می زنند، از بین بردن عزت نفس او هست. این کودکان معمولا اضطراب و افسردگی را تجربه می کنند و چون نمی توانند انتظارات والدین خود را محقق کنند احساس شرم، شکست و ناکافی بودن می کنند.  آنها عشق را شرطی می بینند و تنها زمانی احساس دوست داشتنی بودن می کنند که دیگران را خوشحال کنند.

کمال گرایی می تواند توسط کودکانی که والدین آنها کمال گرا و به دنبال اهداف هستند، یادگیری شود چون این والدین به این شیوه از تفکر و عمل پاداش می دهند و مدلی برای فرزند خود هستند. در واقع آنها فرزندان خود را به خاطر موفقیت و نه به خاطر حرکت در مسیر پیشرفت تشویق می کنند. آنها دستیابی به سطوح بالای موفقیت در زمینه تحصیلی، شغلی، مالی و .. را ارزشمند می دانند . آنها معمولا فرزند خود را با دیگران مقایسه می کنند یا از فرزند خود انتقاد می کنند.

بسیاری از والدین خیلی حواس پرت هستند  نمی توانند به آنچه که فرزندشان نیاز دارد توجه کنند. معولا آنها آگاه نیستند که فرزندشان چه احساسی دارد، چه نیازی دارد و چگونه رفتار آنها بر فرزندشان اثر می گذارد. این والدین معمولا زمان های زیادی از روز را مشغول کار هستند و از لحاظ فزیکی و هیجانی در دسترس نیستند. یا ممکن است زمان زیاید از روز را ای نوع از والدین جلوی تلویزیون یا سرگرم موبایل باشند یا اینکه اینقدر سرشان شلوغ هست که دایم از یک کار به کار دیگری می روند و هرگز وقتی برای توجه به فرزند خود ندارند. انها معمولا نیازهای فیزیکی بدن خود راتامین می کنند اما نیازهای هیجانی آنها را نادیده می گیرند. کمال گرایی یک راه برای کودکان دارای والدین حواس پرت هست تا بتوانند توجه والدین خود را بگیرند.

این والدین مهارت کافی برای کنار آمدن با چالش های زندگی را ندارند . آنها ممکن است به خاطر بیماری روانی، اعتیاد، مشکلات زندگی، خیلی آشفته باشند و مهارت کافی برای کنار آمدن با مشکلات زندگی خود را نداشته باشند.  بحران ها معمولا تعادل خانواده را برهم می زنند مثل از دست دادن شغل یکی از والدین . در هیمن راستا کودکان سعی میکنند رفتارهای کمال گرایانه نشان دهند تا با این آشفتگی در خانه بتوانند کنار بیایند. این دسته از والدین نه تنها همیشه خسته اند بلکه قادر به تامین محیط ایمن و حمایت کننده هم نیستند. در چنین خانه هایی معمولا قوانین ثابتی وجود ندارد و انتظارات غیر واقع بینانه از فرزند وجود دارد مثل تمیز کردن خانه توسط یک کودک 5 ساله.  زندگی در چنین خانه هایی برای کودک هم از لحاظ هیجانی و هم بدنی می توان آسیب رسان باشد.  گاهی این دسته از والدین کودک خود را به خاطر مشکلات خودشان سرزنش می کنند و تلاش برای کامل بودن راهی برای مقابله با این محیط پر آشوب هست.