چگونه خشمم را نسبت به فرزندم کنترل کنم؟

شما یک انسان هستید و مثل سایر انسان‌ها امکان دارد زمان‌هایی خودتان را در یک حالت جنگ‌وگریز نسبت به سایر افراد بینید و یکی از این افراد ممکن است کودک شما باشد که گاهی مثل یک دشمن در مقابل شما عمل می‌کند. وقت یکه ما غرق در خشم ما از لحاظ بدنی آماده جنگ هستیم. هورمون هایی در بدن شما ترشح می‌شود که باعث می‌شود ماهیچه‌های شما منقبض شود و سریع‌تر نفس بکشید. و در این شرایط تلاش برای آرام ماندن سخت است. اما کتک زدن فرزندمان چیزی نیست که ما واقعاً می‌خواهیم.

مهم‌ترین چیز در مورد زمانی که خشمگین هستید این است که در این مواقع کاری انجام ندهید. شما در این مواقع میل زیادی دارید که در مقابل فرزندتان عکس‌العملی نشان دهید تا از رفتارش درسی بگیرد اما در واقع در این شرایط خشم شما هست که صحبت می‌کند . شما می‌توانید بعداً با کودکتان صحبت کنید و می توانید بعداً درس‌های لازم را به او آموزش دهید.

پس نه جیغ بزنید ، نه کتک بزنید نه تنبیه کنید و….  پس چه کار کنیم؟

اغلب وقتی ما از کودکمان عصبانی می‌شویم، به این خاطر است که قوانین مشخصی نداریم. لحظه ای‌که عصبانی هستید زمان خوبی برای وضع قوانین نیست. اما داشتن  قوانین به شما کمک می‌کند که در آینده رفتاری که شما را آزرده است کمتر تکرار شود.

حتماً راهی برای آرام کردن خودتان در مواقع عصبانیت داشته باشید. نفس عمیق برای بسیاری از افراد کمک کننده است. 10 نفس عمیق خوب است. سپس به دنبال راهی بریا تخلیه تنش خود باشید مثلا خندیدن اجباری یا مثلاً رقصیدن یا موسیقی گوش دادن و…

تمرینات ذهن آگاهی که حداقل 15 دقیقه در روز انجام می‌شوند به این توانایی کمک زیادی می‌کنند.

زمانی برگردید که آرام شده اید. فاصله گرفتن فیزیکی از فرزندتان باعث می شود که کمتر سراغ تنبیه بدنی بروید. ” به او بگویید که آلان از رفتار او خیلی عصبانی هستید . می‌خواهید یک زمان تنهایی داشته باشید تا آرام شوید.

این باعث می‌شود که اگر کودک شما عامدانه تلاش کرده باش د که شما را عصبانی کند، نتواند به هدفش برسی . اگر کودک شما به اندازه ای بزرگ است که می‌توانید او را تنها بگذارید و به مکانی تنها بروید این کار را انجام دهید . اما گاهی کودکان خیلی کوچک به خاطر ترس از رهاشدن و تنها ماندن با رفتن والدین به تایم اوت دچار اضطراب می‌شوند و شروع به جیغ زدن می‌کنند. اگر نمی‌توانید فرزند خود را تنها بگذارید به آشپزخانه بروید و دستان خود را زیر شیر آب بگیرید و چند نفس عمیق بکشید. می‌توانید همزمان مانترا یا یک سری جملات هدفمند دارای بار معنایی مثبت را با خودتان تکرار کنید.

خشم یک جزئی از ما هست مثل دست و پا . آنچه که ما مسئول آن هستیم این است که با آن چه کاری می‌خواهیم بکنیم نه اینکه چرا خشم داریم. یک راه سازنده برای مدیریت آن محدودکردن تظاهرات هیجان یاست. چون عمل کردن مطابق آن معمولاً با تصمیمات شناختی و منطقی همراه نیست.

به یاد داشته باشید که نشان دادن خشم شما به فرد دیگر می‌تواند خشم را تقویت کند یا حتی افزایش دهد.

در واقع بر خلاف باور عمومی تحقیقات نشان داده اند که ابراز خشم به افراد دیگر، خشم شما را بیشتر می‌کند.  باعث می شود فرد دیگر احساس صدمه یا آسیب دیدن بکند و این باعث بدتر شدن ارتباط شما با فرد دیگر می شود.

هر زمان که آرام شدید و تکنیک های آرام بخشی خودتان را استفاده کردید می‌توانید در رابطه با موضوعی که باعث عصبانیت شما شده صحبت کنید و محرومیت هایی را برای آن مشخص کنید.

تاثیرات تنبیه بدنی برای طولانی‌مدت بر زندگی فرد باقی می مان. میزان تنبیه بدنی در بزرگسالانی که افسردگی و اضطراب دارند اغلب بیشتر از سایرین بوده است. گاهی افراد تنبیه بدنی کودکی خود را در بزگسالی به یاد نمی آورند چون بار هیجانی سنگینی برای آنها دارد. اما آنها ممکن است فرزندان خود را بیشتر از سایر والدین تنبیه کنند. اگرچه تنبیه بدنی در کوتاه مدت به شما احساس آرامش و تخلیه خشم می دهد اما باعث از بین رفتن تاثیر بسیاری از رفتارهای مثبتی می‌شود که شما برای فرزند خودتان انجام داده اید. پس سعی کنید از روش بهتری برای ایجاد احساس خوب در خودتان استفاده کنید.

معمولاً تهدیداتی که شما موقع عصبانیت ارائه می دهید غیر منطقی هستند. . تهدیدات تنها زمانی موثر هستند که شما منطبق با آنها عمل کنید وگرنه قدرت والدگری شما را زیر سوال می برند. پس به جای تهدید کردن به او بگویید که شما روی محرومیت مناسب برای این رفتار او فکر می‌کند و بعدا با او صحبت می کنید.

هرچه آرام تر صحبت کنید، احساس آرامش بیشتری خواهید داشت و افراد دیگر ارام تر به ما پاسخ خواهند داد. ولی استفاده از تن صدای بالا و لغات نامناسب فقط باعث ایجاد خشم و ناراحتی بیشتر می شود.

در هر ارتباطی با فرزندمان ما این قدرت را داریم که شرایط را بهتر یا بدتر کنیم. پس در نظر داشته باشید که شما قربانی رفتار فرزندتان نیستید بلکه شما قسمتی از مشکل هستید.