بیش فعالی یا اتیسم: نمی دانم فرزندم بیش فعال هست یا اتیسم

حدود دو سوم کودکان دارای تشخص بیش فعالی اختلالات همراه دارند و اتیسم هم یکی از آن‌ها است. و همچنین حدود یمی از کودکان اتیسم اختلال همراه بیش فعالی دارند.   ویژگی های اصلی اختلال نقص توجه و بیش فعالی  آن فقدان توجه، پرتحرکی و تکانش گری است. اختلال اتیسم با نشانه‌های مشکلاتی در تعاملات اجتماعی، ارتباط و رفتارهای قالبی همراه است.

اگرچه نشانه‌های اولیه این دو اختلال با هم متفاوت است اما همپوشی‌هایی بین این دو وجود دارد. رفتارهایی که در اختلال اتیسم وجود دارد در بعضی موارد مشابه اختلال نقص توجه و بیش فعالی است. در ادامه نشانه‌های این دو اختلال و دلایل اینک چرا برخی والدین اختلال طیف اتیسم را با علائم نقص توجه اشتباه می‌گیرند توضیح داده خواهد شد:

بعضی اوقات این سوال برای والدینی که فرزند دارای اختلال نقص توجه و بیش فعالی دارند پیش می آید که آیا فرزند آن‌ها اختلال اتیسم نیز دارد. چون در برخی موارد آن‌ها دیده‌اند خانواده‌ای که فرزند اتیسم دارد ، برای آن کودک تشخیص بیش‌فعالی هم گذاشته شده است.

بین نشانه‌های بیش فعالی و اتیسم همپوشی وجود دارد. بعضی از کودکان اتیسم نشانه‌های بیش فعالی دارند مثل ناتوانی در نشستن در یک موقعیت، رفتارهای اجتماعی نامناسب، توانایی متمرکز مادن بر فعالیت هایی که دوست دارند و تکانشگری. اختلال بیش فعالی قسمتی از اختلال اتیسم نیست.

هنوز مشخص نشده است که اختلال اتیسم در اثر چه عاملی ایجاد می‌شود اما تحقیقات عامل ژنتیکی قوی برای آن نشان داده‌اند. کودکان اتیسم با عملکرد بالا نشانه‌هایی مشابه با اختلال نقص توجه و بیش فعالی دارند یعنی مشکلات ارتباطی، تعاملات اجتماعی و علایق محدود.

موارد شدید اتیسم اغلب در سال‌های اولیه زندگی تشخیص می‌گیرند ولی موارد خفیف اغلب در سنین بالاتر. چون موارد خفیف اغلب مهارت‌های زبانی را تقریبا به موقع کسب می کند.

نشانه‌های کودک اتیسم با عملکرد بالا:

شروع رشد زبان تقریباً نرمال است یا خیلی کم تأخیر دارد اما مشکلات با استفاده کاربردی و اجتماعی از زبان برای ارتباط آغاز می‌شود.

استفاده ضعیف از رفتارهای غیرکلامی مثل تماس چشمی، زبان بدن و تظاهرات چهره‌ای

علایق محدود که شدت و میزان تمرکز بر آن‌ها غیرعادی هست(مثل یک برنامه تلویزیونی خاص یا یک وسیله خاص)

انجام یک سری روتین‌ها و عادات به شکل خاص (دنبال کردن پروتکل‌های مشخص برای انجام کارها)

یک سری رفتارهای تکراری

روابط با همسالان متناسب با سن آن‌ها نیست

لذت‌ها، علایق و موفقیت‌های خودشان را نمی‌توانند به اشتراک بگذارند.

فقدان تقابل اجتماعی هیجانی دوطرفه و لذت نبردن از بودن با دیگران

اغلب برای والدین تشخیص این که این نشانه‌ها قسمتی از یک اختلال است یا جنبه‌ای از شخصیت کودک هست سخت است. وقتی‌که کودک بزرگتر می‌شود و به محیط‌های اجتماعی مثل مهدکودک یا مدرسه می‌رود تفاوت‌ها بخصوص در حیطه اجتماعی بارزتر می‌شود. آن‌ها نمی توانند شوخی یا جدی را تشخیص دهند یا ذهن دیگران را بخوانند. مهارت‌های اجتماعی ضعیف با توانایی‌های زبانی ضعیف باعث می‌شود که آن‌ها تنها بمانند و یا در اواسط دوران تحصیلی اختلالت خلقی (مثل افسردگی) را تجربه کنند.

ترجمه مطلبی از آیلین کاستلو