سرزنش خودت را متوقف کن

وقتی که نشانه ها، استرس ها و مشکلات همراه با بیش فعالی تو را خسته می کند، احساس می کنی زیر بار روانی آنها در حال له شدن هستی، به این موضوع توجه کن که تو نسبت به دیگران هم به همان اندازه سخت گیر هستی که در رابطه با خودت این کار را می کنی؟

من مراجع بزرگسالی دارم که نشانه های اختلال نقص توجه و بیش فعالی دارد و با من در رابطه با مشکلاتی که برای رسیدن با اهدافش دارد، صحبت می کند. صحبت های او من را به نوشتن این پست ترغیب کرد. او هر بار که از برنامه اش عقب می ماند، استرس زیادی می گیرد و از اینکه نتوانسته توازنی بین کارهایی که در روزمره دارد یا به صورت ناگهاین برایش پیش می آید و برنامه ای که به تازگی برای دسیابی به یکی از اهدافش شروع کرده است، استرس زیادی دارد. به همین دلیل احساس بد نسبت به خودش در طی روز همیشه همراه او هست. بعلاوه او مشغله فکری زیادی در رابطه با آنچه که در برنامه اش نوشته شده و باید انجام دهد، دارد.

صحبت های دیروز او به من حرف های مراجعان زیادی را یاداوری کرد که همیشه می گویند: “همه آنچه که شما می گویید درست است، من باید اهمال کاری خودم را مدیریت کنم، از خودم مراقبت کنم و استرس کمتری داشته باشم. اما همه جنبه های زندگیم همینقدر بی نظم، بی برنامه و پر از استرس است. این موضوع استرس زیادی را نه تنها برای خودم بلکه برای اطرافیانم هم ایجاد می کند.”
هیچ دلیلی وجود نداره که بخواهی اینقدر احساس بدی در رابطه با اختلال خودت داشته باشی. شما فکر می کنید که باید در مقابل همه افراد زندگیتان احساس مسئولیت داشته باشید و بتوانید همه نقص هایتان را مدیریت کنید تا آنها و همچنین خودتان را راضی نگه دارید.

اگر اینطور فکر می کنید، در مسیر غلطی هستید. بهتره یه نفس عمیق بکشید و به خودتان بگویید ” این مسیر اشتباه است”. شما دارید خودتان را مجازات می کنید. داشتن اختلال نقص توجه و بیش فعالی بعضی کارها را برای شما سخت می کند اما
شما انسان بدی نیستید.
شما انسان مشکل سازی نیستید.
و این اختلال دلیلی برای مجازات کردن خودتان نیست.

داشتن این اختلال یعنی شما یک سری kقاظ ضعف و یک سری نقاط قوت دارید مثل هر فرد دیگری. ممکن است که برای شما مرتب کردن وسایلتان سخت باشد اما شما همان فردی هستی که ایده های بسیار جالبی در محل کارت یا برای زندگیت می توانی خلق کنی.

آیا تا به حال به دوستت یا همکارت گفتی “تو مطابق برنامه ات پیش نرفتی؟ وااااای، پس بشین توی خونه و هیچ کار لذت بخشی نکن و فقط کارهای غقب مونده ات رو جبران کن؟” مطمینا نگفتی. پس چرا این حرف ها رو به خودت میزنی؟ چرا خودت رو به خاطر کارهای عقب مانده ات سرزنش و مجازات می کنی؟ سرزنش هایی که حتی مانع از این میشه که دوباره سراغ اون کارها بروی چون اون کارها بهت حس بدی می دهند. حتی امکان داره باعث شه از هدفت دست بکشی چون هر بار دیدن اون برنامه حالت رو بد میکنه.
اگر به خودت فرصت ندiی که استرست رو مدیریت کنی،  چیز دیگری را هم نمیتوانی مدیریت کنی.

[برای کسب اطلاعات بیشتر پست مقابل را مطالعه کنید: نشانه های اختلال نقص توجه و بیش فعالی در بزرگسالان]