چگونه با فرزندم در رابطه با تشخیص اختلال نقص توجه و بیش فعالی صحبت کنم

اهمیت بسیار زیادی دارد که چگونه کودکمان را از تشخیصی که برای او توسط روانپزشک یا روانشناس در نظر گرفته شده، مطلع کنیم چرا که اگر اطلاعات به درستی منتقل نشود، می تواند به کودک از لحاظ روانشناختی آسیب بزند و او را ناراحت کند.

“تو پیش روانشناس رفتی و او سوالات زیادی ازت پرسید و با او بازی کردی. حالا میخوام بهت بگم که اون از این کارهایی که با تو انجام داد، متوجه چی شد.”

“دوست داری بدونی؟” (با واکنش کودک به این جمله متوجه می شوید که او به حرف های شما توجه می کند یا نه.)

“خوب من خبر خیلی خوبی برات دارم، تو یه ذهن فوق العاده داری. مغز تو منحصر به فرد هست.”

“تو چیزی داری که اسمش نقص توجه است. حدس بزن چیه؟ تو می دونی نقص توجه چیه؟ نقص توجه یعنی مغز تو مثل ماشین مسابقه است. مثل موتور ماشین مسابقه. یعنی خیلی خیلی تند عمل می کنه. تنها مشکلش اینه که نمی تونی یه وقت هایی ترمز بگیری و اینکه روغن موتور خاص خودش رو نیاز داره تا جوش نیاره و از کار نیافته. اما با ترمز خوب و روغن موتور مناسب، میتونه همه مسابقات را برنده شه.”

“میدونی چرا بعضی اوقات در مدرسه در توجه کردن به چیزهای مختلف مشکل داری؟ چون ذهنت مداوم این طرف اون طرف در حال چرخش است و دایم ایده های جدید به ذهنت میاد. البته این خیلی عالیه چون تو همه زندگیت دنبال کارهای سرگرمی هستی و چیزهای جالب میخوای انجام بدی. ما و روانشناست هم کمکت می کنیم که به مغزت یاد بدی چطور ترمز کنه.”

نیاز نیست بیشتر از این برای فرزندتان اطلاعات فراهم کنید. از طرف دیگر مخفی نگه داشتن اختلال از فرزندتان هم کار درستی نیست چون او فکر می کند چیز بد و شرم آوری است. شما والدین باید بیشتر در رابطه با این اختلال یاد بگیرید و نه فرزندتان. داشتن بیش فعالی مثل چپ دست بودن است و این قسمتی از وجود او است و نه همه وجود او.

ترجمه مطلبی از دکتر ادوارد هالوول

[برای کسب اطلاعات بیشتر پست مقابل را مطالعه نمایید: نشانه های اختلال نقص توجه و بیش فعالی ]