تاثیر دلسوزی و محبت مادرانه بر میزان سخاوتمندی کودک

نوزادان و کودکانی که عشق و دلسوزی را از سمت مادران خود دریافت کرده اند، افراد بخشنده و سخاوتمندتری در آینده خواهند بود.

در یک مطالعه بر روی کودکان 4 تا 6 سال آنها در موقعیتی قرار داده شدند که با انجام دسته ای از فعالیت ها مثل پازل می توانستند امتیازات یا ژتون هایی را به دست بیاورند و سپس ژتون خود را با یک جایزه می توانستند تعویض کنند. ژتون ها در یک جعبه برای آنها قرار داده می شود و درنهایت هر کودک 20 ژتون کسب می کرد. در انتها به کودکان گفته شد که می توانند ژتون های خود را به یک کودک مریض که نمی تواند بیاید و بازی کند و یا به یک کودک فقیر ببخشند.. در همان زمان هم مادران فرمی را در مورد رابطه خود با کودکشان و میزان هم احساسی و همدلی در رابطه تکمیل نمودند. این کودکان یک بار همان روز و یک بار دو سال بعد مورد ارزیابی قرار گرفتند.

نتایج نشان داد کودکانی که سلامت روانشناختی بیشتری داشتند و مادران آنها عشق بیشتری به آنها داده بودند، احتمال بیشتری داشت که امتیازات خود را به یک کودک خیالی ببخشند. مادرانی که هم دلسوزی بیشتری با فرزند خود دارند یک رابطه عاطفی را شکل می دهند که در واقع ریشه یک رفتار سطح بالاتر اجتماعی در کودک می تواند باشد و آن هم گرایش به سمت توجه کردن به نیازهای دیگران هست.

سخاوتمندی کودکان ترکیبی از تجربیات اجتماعی آنها یعنی میزان عشق در رابطه با مادر و تنظیم روانشناختی آنها بود که مثل حمایت گر بیرونی و درونی برای انجام اعمال اجتماعی سطح بالا در مقابل دیگر افراد، عمل می کرد.

نتایج مطالعه در مورد کودکان در 4 سالگی و 6 سالگی مشابه بود.

نکته مهم اینکه علاوه بر اینکه کودکان سخاوتمندتر می شدند، بلکه سخاوتمند بودن به کودکان هم کمک می کرد. کودکان سخاوتمند هم در 4 و هم در 6 سالگی بعد از بخشیدن آرامش بیشتری داشتند در واقع انگار این رفتار سطح بالای اجتماعی باعث کمتر شدن برانگیختگی های بدن آنها می شد. خود این آرامش که پس از بخشیدن به دست می آید می تواند رفتار بخشش را تقویت کند که احساس خوبی هم در مقابل ایجاد می کند.

[برای اطلاعات بیشتر پست مقابل را مطالعه نمایید: فقط یک والد کافی باشید نه یک والد کامل ]