چند کلمه حرف حساب

تو این دنیایی که هر روز پر از محرک است حتما نیاز نیست که تشخیص بیش فعالی داشته باشید تا بتونید این افراد را درک کنید. محرک های دنیای اطراف اینقدر زیاد شده اند که همه ما برای نگه داشتن توجهمان روی موضوعات مهم و اصلی باید بیش از پیش تلاش کنیم. بعلاوه پیشرفت هایی که در دهه های اخیر در علم اتفاق افتاده اگر چه مثبت بوده ولی جنبه هایی دارد که فراتر از توانایی پردازش اطلاعات مغزمان است. به همین دلیل می بینیم با وجود اینکه در کودکی مشکلی در توجه نداشتیم اما الان خیلی راحت مغلوب محرک های حواس پرت کن اطراف می شویم و نمی توانیم کاری که انجام می دادیم را ادامه دهیم.

افراد بیش فعال معمولا می دانند کار درست چیست اما نمی توانند انجام دهند چون دایم با محرک های دنیای اطراف درگیر می شوند و به دلیل ضعفی که در کارکردهای اجرایی دارند نمی توانند به خوبی خود را مدیریت کنند.

چون ما به عنوان والدین یا همسر یک فرد بیش فعال آگاه هستیم که او می داند باید چه کاری بکند ولی انجام نداده شروع به نصیحت کردن و سرزنش او می کنیم و این کار اوضاع را خراب تر می کند و احساسات منفی مثل خشم یا بد بودن را در فرد بیش فعال ایجاد می کند.

پس باز هم تاکید می کنم در خیلی موارد مشکل بیش فعالی ندانستن چگونگی انجام کارها نیست بلکه مشکل در مدیریت خودش برای دستیابی به اهداف است و این مدیریت در مغز توسط کارکردکردهای اجرایی صورت می گیرد.

کارکردهای اجرایی به فرد کمک می کند که برنامه ریزی کند، انتخاب کند، حل مساله کند، موضوعات را در ذهنش نگه دارد، زمان را مدیریت کند، به موضوعات مهم توجه کند و موضوعات کم اهمیت را نادیده بگیرد و….

لذا آموزش راهکارهایی برای مدیریت کارکردهای اجرایی اولویت زیادی دارد.

البته با آموزش کارکردهای اجرایی نشانه های بیش فعالی از بین نمی روند بلکه فرد بیش فعال راحت تر می تواند در زندگی روزمره عملکرد مناسبی داشته باشد.

اگر دقت کنید آنچه در زندگی روزمره باعث می شود شما از داشتن فرزند یا همسری با اختلال بیش فعالی ناراحت شوید نشانه های تشخیصی او نیست بلکه انجام نشدن کارها و تحقق نیافتن اهدافی است که برای آن برنامه ریزی کرده بودید.

پس هدف از درمان بیش فعالی از بین بردن نشانه ها نیست بلکه بهبود عملکرد در زندگی روزمره است.