نکات مهم برای بهبود مهارت های اجتماعی کودک بیش فعال

کودک خود را از نزدیک تماشا کنید، هر زمان که او با بچه های دیگر بازی می کند. مطمئن شوید که می توانید ببینید و بشنوید که چه اتفاقی در حال رخ دادن است. اگر او دعوا را انتخاب کرد، شروع به  کتک کاری کرد، یا برای تحت تاثیر قرار دادن دیگران کاری خطرناک انجام داد، آماده مداخله باشید.

ورزش های تیمی را در نظر بگیرید. پیوستن به یک تیم یا فعالیت سازمان یافته که در آن افراد درک از  ADHD دارند می تواند به کودکان مبتلا به ADHD کمک کند تا متوجه شوند، همیشه چیز های منفی مربوط به آنها نیست و آنها می توانند تجربیات مثبتی برای ارتباط گیری، تنظیم هیجانات، رشد مهارت های حرکتی و… داشته باشند. درس های آموخته شده در ورزش می تواند به زندگی اجتماعی آنها سرازیر شود و ممکن است ببینید فرزندتان شروع به ایجاد دوستی های سالم می کند.

بدون پیش نیاز های لازم شروع نکنید:  قبل از اولین تمرین با مربی تیم ورزشی تماس بگیرید. از او سوالاتی بپرسید تا بفهمید که آیا فرزند شما – و ADHD او – مورد پذیرش قرار می گیرد یا خیر. اگر تصمیم گرفتید قدم بردارید، قبل از اولین جلسه، با فرزندتان به ملاقات مربی و/یا برخی از هم تیمی ها بروید. به یاد داشته باشید، تغییر از یک محیط به محیط دیگر برای کودکان مبتلا به ADHD کار سختی است.

مراقب روحیه رقابتی او باشید. کودکان مبتلا به ADHD ممکن است در بازی های رقابتی کمی مشکل داشته باشند – وقتی برنده می شوند خیلی خوشحال می شوند و وقتی می بازند، به شدت عصبانی می شوند. اگر فرزندتان در این موقعیت‌ها مشکل دارد، او را تشویق کنید تا مهارت‌های ورزشی را که نیازی به کار گروهی ندارد، مانند دویدن، شنا یا هنرهای رزمی را ابتدا  دنبال کند.

بدانند راهشان را پیدا خواهند کرد بیشتر کودکانی که از نظر اجتماعی منزوی شده‌اند، در نهایت یاد می‌گیرند که رفتارهای خود را بهتر کنترل کنند و درک کنند که برای داشتن دوست، چه  کار هایی باید انجام دهند. فقط مسئله اینجاست که اگر آموزش های مناسب در سن پایین ارائه نشود، کودک با خزانه ای از تجربیات منفی در رابطه با دوستیابی به سراغ پیدا کردن دوست در سنین بالاتر می رود.

داشتن چند دوست اشکالی ندارد. یک کودک برای شاد بودن نیازی به حضور در گروه های بزرگ یا  مهمانی های متعدد ندارد. در واقع، مطالعات نشان می دهد که داشتن حتی یک دوست صمیمی تمام چیزی است که کودک برای ایجاد اعتماد به نفس اجتماعی لازم است.

یک مربی پیدا کنید. کودک مبتلا به ADHD ممکن است راحت تر راهنمایی های ارائه شده از دیگران را بپذیرد در مقایسه با زمانی که والدین می گویند. بسیاری از مدارس اهمیت مربیان سایه را درک می کنند و برنامه هایی برای ایجاد ارتباط بین بچه ها دارند.

با بازی یک به یک شروع کنید. قرارهای بازی یک به یک معمولاً برای کودکان مبتلا به ADHD بهترین اثر را دارد. در بازی های سه نفره،  فرزند شما ممکن است احساس کند، کنار گذاشته شده است .

به دنبال همبازی های جوان تر باشید. کودکان مبتلا به ADHD نسبت به همسالان خود نابالغ تر هستند.  اگر کودک شما با بچه های یک یا دو سال کوچکتر دوستی برقرار کند اغلب مفید است – به این ترتیب، او احساس نمی کند که عقب مانده است.

 زمانی که تلاش می کنید کودکی را  به عنوان دوست برای فرزندتان پیدا کنید،به داشتن علایق مشترک بین آنها توجه کنید. در این صورت آنها راحت تر می توانند ارتباط برقرار کنند.

یک الگوی خوب باشد. با تلاش برای ایجاد دوستی با والدین همسالان فرزندتان، به فرزندتان نشان دهید که چگونه در موقعیت های اجتماعی رفتار کند.

 مسخره کردن، قلدری و شوخی ها و بازیگوشی ها بخش اجتناب ناپذیر دوران کودکی است، اما کودکان مبتلا به ADHD اغلب نمی دانند چگونه پاسخ دهند. والدین باید فرزندان خود را تشویق کنند تا در برابر مسخره کردن بایستند، اما واکنش بیش از حد نشان ندهند که ممکن است مشکل را تشدید کند.

مدت زمان بازی را کوتاه نگه دارید.  از قبل به فرزندتان آموزش دهید که چگونه رفتار کند. بعد از اتمام بازی با او در رابطه با نکات مثبتی که توانسته بود رعایت کندف صحبت کنید و او را تحسین کنید.

اگر فرزند شما رفتارهایی مثل قطع کردن مداوم بازی دیگران، کنترل کردن بازی برای اساس قوانین خودش، پریدن مداوم وسط صحبت سایر کودکان دارد، سعی کنید در زمان بازی های اجتماعی هم از دارو درمانی استفاده کنید تا کودکتان شانس برقراری ارتباط با کودک دیگر را به خاطر ناتوانی در مدیریت خودش، از دست ندهد.

اختلال نقص توجه و بیش فعالی =ADHD